jeudi 28 janvier 2016

Ի ՓԱՅՏՆ ԵՐՋԱՆԻԿ ԲԱՐԵԲԱՍՏՈՒԹԵԱՆ ԺԱՄԱՀԱՐԻՆ ԽՈՐՀՐԴԱԾՈՒԹԵԱՆ, ԱՂԱՉԱՆՍ ԵԴԵԱԼ ԸՆԴ ԿԵՐՊԱՐԱՆՍ ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹԵԱՆՆ . ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ. ԲԱՆ ՂԲ

Ա
Գոհանամ զքէն, բարեգութ, միայն մարդասէր, արարիչ երկնի եւ երկրի, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ, այն ինչ զարթուցեալ անձկութեամբ սիրոյ քոյ յիշատակի ի լրութիւն հնչման փայտիդ հրաւիրման, որով բախեալ զձայնարձակութեանցն զազդողարան` սթափեցաք, կանգնեցաք` ի վեր յարուցեալ ի մեռաւրինակս թմբրմանէ, ուստի իբր կոչմամբ սփոփանաց բանի` բերեալ ձգեցաք ի ժամ պաշտաման աւրհնաբանութեան` յանդիման լինել քեզ ուրախութեամբ հանդէպ հատուցմանս բեմի: 

Բ
Ահա փա՜ռք քեզ, անսահման անուն եւ անբովանդակելի զաւրութիւն, որ այսքանեաւք հնարաւորութեամբք ընդ փրկութեան իմում հոգացար, գոհաբանեալ անեղծ իսկութիւն, որ կերպարանեցեր հրաշիւք աստստին զհանդերձելոցն նմանութիւն, հանդարտ գործեաւ վայելչականաւ փայտի անաւթոյ առ քունս անյարիր սաստիկս որոտացեր, որպէս թէ ընդ ծուլութեանս դանդաղութիւն զյանդիմանութիւն խրատուդ խառնեցեր, ի հայրենի սիրոյդ հեզութիւն զուժգնութիւն ճայթմանն յարեցեր, յընդոստ զարկուած երկուց միջնորդաց` մարդասիրապէս քաղցր անձրեւեցեր, ոչ մեղմութեամբ մեղմական վանկիւ նիրհմամբ ընկղմեցեր եւ ոչ անխնամաբար ահաւորութեամբ զտառապեալ հոգիս զարհուրեցուցեր: Ծնրադրական երկրպագութիւն ստեղծիչդ բոլորից, որ այժմէն ցուցեր համայն յայտնապէս զաւրինակ ահեղ բարբառոյն մեծի աւուրն յարութեան, կենդանացուցեր ի դադարմանէ դժոխական անբանութենէ, ի խնդիր ելեալ կոչեցեր զպակասամիտս ի գինիդ ուրախութեան, արարեր զսոյն լինել հանդերձիչ անարատ հարսինն առ սէր փեսայիդ, երկուցեր փոքր այս խթանաւ զապարասանին զվիթխարութիւն, լուծ ստուար կրթութեան ստամբակին ուսոյ զայս իր գործեցեր, վարապան վանիչ չարախաւսին կզակաց եդեալ կազմեցեր: Փառատրեալ յաւէտ անբաւ բարձրութիւն մեծիդ Աստուծոյ, որ փոխարկեցեր զփայտին պարտիս յազատութիւն շնորհիդ կենաց, իմաստնացուցեր վերստին դարձեալ զյիմարս ցնդեալ` հոգեւորական հանճարովդ, կարկառ կռճմամբ զանբժշկութիւն հարուածոց աւձին առանց մոռացման միշտ թարգմանեցեր, ընդ Երրորդութեանդ գծագրութիւն զկապն երեքկին իմ վնասակարին ի կատարածին սովիմբ կրկնեցեր: 

Գ
Գովեստ ներբողից բուրմամբ խնկոց վերառաքեմ քեզ, ամենախնամ, զի ի ստապատիր կռոցն բազմաստուածութենէ առաւել յաճախագունիւք որսացար զանձն իմ պարտաւոր ի քո երկրպագութիւն, խրոխտ եւ ահարկու նուիրեալ փայտիւս զճշմարտութիւնն քարոզեցեր, մեծացուցեր այսր պատճառաւ պատշաճականաւ զնոր աւետարանութեանդ պատիւ: Սոյն ինքն աղաղակ բարձրութեան գոչման սպառազինութեանդ քոյ, արքայ պետութեանդ կայսերաց երկրի Տէր Քրիստոս, նշան խրախութեան աւարտման հանդիսի մարտի քոյ, Յիսուս, յորում իմանալին փարաւոն կապեալ ըմբռնեցաւ, կռփիչ հանապազորդեան գլխոյ գագաթան հպարտացեալ չարագործին` շերտս այս տաշեցեալ: Սովաւ գումարին ի պատերազմի որդիք Սիոնի ընդդէմ աշխարհակալին խաւարի,տաւն իմն աստուածաւանդ կրթութեան կարգեալ ի հեռուստ այս դրաւշուած իւղեալ` առանց հնանալոյ եւ կամ խափանման, նշանակիչ ժամանակի ապագայիցն հատուցման` ի բացուստ անդր ծանուցմամբն,ազգակից հանգունանման կենացն փայտի, որ ի դրախտիդ Աստուծոյ, կոչարան բարւոք հաւաքման փոյթ ընթացիւք ի յարկն աւրհնութեան, պատկեր տեսակի տնկոյն գիտութեան ի կարգ ընտրութեան բարւոյն եւ չարի, յիշատակ մեծ տեառնագրութեան յերեսս կերպիս Հոգւովդ Սրբով զնշան խաչիդ, նախազեկոյց աւետամատոյց փառաց գալստեան ի դշխոյն պահեալ սուրբ թագաւորիդ, յորդորիչ քաջալերական մաքրապարիցն խրախճանութեան, անախտական սիրարկու անձնահամբոյրն կցորդութեան շքեղաշուք քողընծայ ամենածին կուսի թագուհւոյ, յարդարիչ ծածուկ պճնութեան, որ ի հոգին է վայելչութիւն, նմանութիւն պատգամին Սինայ, որ ի տէրունեացն արտաքս առաքէր, միշտ աւրիորդ պանծալի` անշաղախ որդւոց մայր անարատից, սովաւ փառազարդէր: 

Դ
Գերագոյն քան զԵրիքովին փողովն եղջերեայ զբռնութիւնն Բելիարայ սովաւ հարթեալ տապալեցեր, քարինս արձակեցեր պարսիւս այս փայտեայ ընդդէմ Գողիաթու, գայիսոն նորոգ կառուցեր` վկայ ահարկու կործանմանն սատանայի, զի խոր աճեցեալ արմատս մեղացն մեքենայիւս այսու խլեցեր, զմոռացեալ գործոցս իմ պարտիս այսր երախտեաւք ընդ իս կապեցեր: Զոր եթէ այլ իմն ձայն Բանիդ Աստուծոյ անուանեմ նախապատում եկաւորութեանն, ոչ սխալեմ, քան թէ ճշմարտեմ: Ի տկար ամանս այս նիւթոյ հոգեկրի` մեծութիւն գործոցդ Յիսուսի առաւելապէս պատմեալ հռչակի, բիւրաւոր աւգնականութիւնս վերնապարգեւս եւ քոյինատուրս ի յայսմ անպատսպար ապաւինութենէ երկրականաց զարմանագրեցեր: 

Ե
Խոստովանեալ անունդ անքնին մարդասիրիդ բարեխնամութան, խնկեալ խորհրդով սրբամասնութեան` անգծագրելի կերպարան լուսոյ, որ կրկնաձիր նշանաւս այսու նետս արձակեցեր հեռաձիգս, ձայնատրականս, աւդաչուս եւ յարմարաթռիչս, ունողս յինքեան հոգի կենդանի, որով անսխալ հանդիպմամբ զնպատակն խաւարային աղեղնաւորին գաղտնութեան յաւէտ կործանմամբ ի յետս ընկճեցեր: Իբր զպատնէշս ամրաբերձ բերդամարտութեան, կանգնաւորս, անվայրարկելիս` աստուստ անդանաւր զկտեալ դիպուածս այս փայտի զարկման` հրեշտակ կամարար թշնամւոյն ներհակ վերյուղարկեցեր: Բանիւ հրամանի մեծիդ ակնարկութեան, աւծութեամբ շնորհիդ արեամբ քո խառնեալ, զայս եղջիւր խեթկիչ մոլի գոռոզին իբր զխաչիդ փրկանակ յեսանեալ սրեցեր: Ի մեծ ազդմանէ այսր աղաղակի գեր քան ի վերնոցն քանդեալ վերացաւ դրանդն ամրութեան կամաց անվայելուչ եւ ամէներկչոտ խենեշութեան կարճամտին` ընդ հրէական սրտին իմաստից եւ ստուերական տանն կործանութեան: 

Զ
Փառաբանութիւն քեզ վերընծայեմ, անմահ թագաւոր, զոր արարեր եւ հաստատեցեր աջովդ քո հզաւր, աղաչեմ զքեզ, կրկին ներգործեա: Անցուցեր սովաւ, հերքեալ առ ի մէնջ, զխէթ դժնդակ խորամանկութեան բանսարկուին, զտաժանական տապ մեղաց, զհողմ դառնութեան շնչման խաբողին, զտարր արկածից մահու երկիւղի, զառ ի յաւդից ցնդմանէ վնասակար բերմունս տխրեցուցիչս, զայսախառն հեծեծութիւնս թալկացուցիչս: Ցրուեա վերստին քոյինազէն հեծանաւս, աւժանդակեալ թեւաւք նշանիդ, զամպս հրածինս, զորոտմունս կարկտաբերս, զցաւագին ցոլմունս հրախաւար կեղծաւորութեան փչման բազմոտանի վիշապին, զսուր սատակման, զճակատամարտ դիմեցման, զյարուցելոցն ի վերայ վայրենական խորհրդոց զդիւացն կաքաւս: Յորմէ զարհուրին յայսմ իրէ փոքուէ` տեղի տուեալ մեծաւ դողութեամբ, կիրթ իմն ծանաւթութեամբ յայտնի գիտացեալ, թէ յայս ազգ ձայնի յառնէ տէր ի դատաստանն: Եւ խրախուսին յոգի արութեան, զրահեալ պնդապէս սուսերաւ Հոգւոյն, աստուածարեալ մարտիկք ամենայն ի ձեւ կանոնի այսր յիշատակի, որ զամենափորձ հրոյն ընտրութենէ գոչմամբ անկերպադրելեաւ համաւրէն ազանց քարոզէ ի յաւրինաւոր ասպարէզ երջանկաբար նահատակութեան: 

Է
Հարաւ ահա փող աւագափող, համբարձաւ սովաւ Աստուած աւրհնութեամբ, պատմեցաւ սովիմբ ամենայն երկրի, հնչեաց ի լսելիս բաժանման հեթանոսաց, ձայն պահապանաց մեծին զաւրացաւ, ըստ բանին Եսայեայ, եւ ի նոյն բարբառ առհասարակ ցնծասցուք: Ցնդեցան ջրոյն առակաւ ի ձեռն սորին թշնամիք խաչին, անպատուեցաւ ճաշակն պտղոյ առաջին փայտին, տաւնեցաւ նիւթս այս խորհրդական կենաց անուանեալ, անարգեցաւ երկաթ առ ի պէտս պատերազմի, իբր զսրբութիւն Տեառն` ի սանձս երիվարին մեծին նշանի այս փայտ կենաձայն յարմարագրեցաւ, ամփոփեցաւ աւծեալս ցպով հովուին երկնայնոյ սուր իշխանութեան մարդկային ձեռին: Ոչ գծեաց ի քար տաճարին մուրճ ինչ գործողի, իսկ յաստուածակերտս խորան փայտս այս նուիրեալ ընդ խաչին թեւոց սլացեալ զաւրէ: Ոչ ի գլուխս ամսոցն եւ կամ յեւթնիցս եւթներորդս յոբելինիցն` ի յանկեան ուրեք խափանմամբ փողէ, այլ ընդ ծագս տիեզերաց եւ ընդ ծիրս եզերաց, ի ծոցս ջուրց բազմութեան ծովուց եւ կղզեաց նոցա յաճախ սաստկութեամբ, անարգել ճայթմամբ իմն աստուածայնով հնչեցեալ աւետարանէ: Կոտորեցան սուսերք սատակողին այս փայտի ցուցմամբ` յանաւգտակարէ անտի մեզ փոխաձեւեալ ի խոփս եւ ի մանգաղս: 

Ը
Ոչ արձագանք անձանաց ի խորոց ինչ գանչութենէ խիստս առաքեցեալ եւ ոչ դժնդակապէս, ըստ իմաստակի ումեմն աւտարի, զաւդ վիրաւորեալ, ոչ անախորժ սրութեամբ ընդ ունկն մտեալ եւ ոչ զաման ուղղոյն անկամակութեամբ չար թնդեցուցեալ, ոչ ոսկերցն փուշ խրտուցման յանձն բուսուցեալ եւ ոչ մտացն այլայլ ապշութիւն առաջի արկեալ, ոչ զանգակ նիւթոյ պղնձոյ դանդաչեցուցեալ եւ ոչ քար ընդ վիրգս սալի առանց քաղցրութեան առ նոյն զարկուցեալ: Պարփակարան անխորտակելի նորոյս Սիոնի, մի սա ի սպասուցն կազմուածոց արարչաւանդիցն գլխաւորաց, զոր եկեղեցականքս քրիստոնէից ընդ ղեւտականացն զգուշաւորապէս բարձեալ յանձանձեն, աւրինակ ձայնի հրեշտակին, զոր առակողին բան` հաւուն կոչմամբ այսու տեսակաւ զայն տպաւորեաց, նոր գործի շնորհի նուագարանաց Աւետարանին` զարթուցիչ Հոգւոյն առ մեզ, քան առ աւրհնաբանութիւն սաղմոսարանին ի վերայ Եղիսէին: Սկզբնապար նախընթացութեան աղէյարմար ջութակաց` բարետաւիղ ողբերգարկութեանց, բարացուցական բամբռան բառացի բարառնութեանց, սրինգ նորոգ այլ իմն տեսակաւ` առեալ մեզ ընդ հնոյն փոխանորդութեամբ, ոչ հեթանոսաւրէն ուրուաձայն հնչման եւ կամ հրէաբար խակախորհութեան, զոր մարգարէն տերամբ ազդեցոյց` Ի բաց արա յինէն,- այլ զսա սիրեաց եւ կրկին պատուեաց մաքրական տածմամբ` ահարկու դիւաց եւ ամենայն չար պատահարաց: 

Թ
Եւ արդ, ընկալայ աւրհնաբանութեամբ, յարգեալ գովեստիւ զայս տուր սրբութեան` ինձ պահպանութիւն եւ քո փառատրութիւն, քո պաշտաւն եւ իմ գոհութիւն, անաղանդ արուեստ բարձրութեան արարչական փառաւորութեանդ: Մտցէ ձայնդ այդ աստուածարեալ ընդ պատուաստ յաւդիցս շաղկապութեան` հանել ի հոգւոյս զպատիրս դիւաց եւ զմուտս անիծից եւ մեղաց ապականութեան: Արասցես լինել զայս իր նշանակիչ ջնար ջահաւորական, անջրելի նամակ, ջատագով անխափանական տէրունական անաւրինականացդ: Ահա պարգեւեա սովաւ, բարեգութ, աղաչեմ, հզաւր, կրկին մեզ շնորհեա պահպանութիւն ի դիմամարտից յաներեւոյթ եւ յերեւելի: Ընձեռեա մեզ, ձեռն ամենալի, որ բանաս եւ մատուցանես պատրաստաբար բաշխմամբ ի մասունս բազմապիսիս, աւդոց քաղցրութիւն, անձրեւաց շահեկանութիւն: Պակասեսցին քոյով հրամանաւ այսու բարբառով հողմ տապախառն, շնչումն ցաւաբեր, յարձակմունք հինից չար խարդախութեանց: Սովաւ խափանեսցին ամենայն դիմամարտութիւնք զինուորութեանց դժնեայ մատնչին, հալեսցին, հատցին եւ մեռցին յերջանիկ ձայնէ աւծեալս այս փայտի որդն եւ ուտիճ եւ ամենայն նմանք սոցին, ոոր ի մերոց մեղաց զաւրացեալ` ընդ մեզ պատերազմին: Արմատացո մեզ սովաւ տունկ երանութեան զյուսոյդ ի քեզ մեծ պաշտպանութիւն, ստեղծիչ բոլորից, տէր արարածոց, զայս ծառ Սաբեկայ, որ ունի կախեալ ի դիտակ ոստոցն զաւանդ սուրբ նորոգ այժմու փրկութեանս ծաղկեալ քեւ, Քրիստոս, ի պտուղ կենաց անմահականաց: Փախիցեն յանհուն հեռաստան խորին խաւարի այսր փայտի փառաւորելոյ բարեզեկոյց ձայնարձակութեամբ` նեսարք ներհակք ստապատիրն ստորնականաց բազմաձեռնեան խարդաւանողաց: Մերժեսցին սովաւ ի յանդոց պտղատոհմական արաւրադրութեանց մերոց սահմանաց եւ ի քո մշակեալ կենդանի երկրէ վէրք վատնիչք եւ հոյլք մորմոքեցուցիչք, կտրեսցին սովաւ յաւելուածք կրկնատգեղ եւ անվայելուչ պատահմանց` ի հնարից չարին ի մեզ յայտնելոց: Իսկապէս վանեսցի սովաւ, որք յերկաքանչիւրոց բնութեանցս մերոց վերերեւին, ինքնաստեղծութիւնք մերձաւոր դաւաճանողաց, յումեմն` աւտարին վրիպակ մտածմունս, եւ յայլումն` գարշ գոյութիւնք անմաքուր զեռնոցն ապականողաց: Փրկեա, Տէր Յիսուս, աղաչեմ զքեզ, փրկեա, բարերար, կարկառեա առ իս զաջն ամենագով եւ աւգնեալ ինձ սովաւ` զերծո զիս յամենեցունց ընդդիմացողաց: 

Ժ
Խառնեսցի, միասցի հրաման քո ի սոյն` առ ի փոխարկել զադամանդեայ սիրտս յիմարեալս ի քոյին բանիդ արդիւնատրութիւն: Հարցես, մխեսցես զայս նեցուկ հրաշից քումդ սքանչելեաց ի սիրտս ծորեալս եւ յոգիս լքեալս եւ հաստատեսցես` կազմեալ պնդապէս ի կայումն ուղիղ, անսասանելի, իսկ զանընդոստն կակղացուսցես` զարթնուլ եւ զգաստ լինել յոգի հեզութեան աստուածաւանդ քո պատուիրանիդ, որպէս զՊաւղոսն եւ զՄատթէոսն: Յիշեցո, մարդասէր, պատուեալս այս փայտիւ զերախտիս խաչիդ, որով զանճառսն ներգործեցեր: Բարձ յինէն, կեցուցիչ, զվտանգ պարտեացս պանծալի լծակաւք ամբառնալեաց նոր տապանակիդ: Բացցին կամաւք քո, հզաւր, ի յայս ձայն կենաց լսելիք սրտից յամառեցելոց: Լուիցեն յայս մեծի բարութեան ի քումդ ակնարկութեան ականջք խլից: Պարզեսցին ի ձեռն սորին լեզուք համրացելոց: Լուսաւորեսցին ի սոյն տեսարանք աչաց` հայել մաքրապէս ի քեզ պշուցեալ անայլայլաբար: Զղջասցին, դարձցին կազդուրեալ կամք յափրացելոց: Ընձեռեալ տացես, Տէր, տագնապելոյս անձրեւ արտասուաց: Եղիցի քեւ սա մեզ լուր ցնծութեան, ձայն ուրախութեան, բարբառ բերկրութեան, նուագ հանգստեան, նիւթ երանութեան, պատճառ փրկութեան, առիթ քաւութեան, մերժումն վշտաց, խզումն խեղդմանց, ընդարձակութիւն նեղութեանց, համառաւտումն խեթմանց, հալածումն հեծութեանց, թեթեւութիւն թառաչմանց, յապահովութիւն կարեաց, կարգադրութիւն կրից, սփոփութիւն վհատմանց, բժշկութիւն ցաւոց, տեւականութիւն հեղգութեանց, ուշադրութիւն անտեսիցն: 

ԺԱ
Ի յայս կամուրջ ցանկալի, անխոտոր եւ անխոտորնակ եւ ի վերնաշաւիղ, բարձրաբերձ, սրբահետ սանդուղ երկնաչու առ Հայր քո աւրհնաբան, ահաւոր անուն ձգեալ մատուսցես, բարերար, Հոգւոյդ առաջնորդութեամբ միանալ ի քեզ անընդմիջելի: Որով եւ սրբոյ միոյ միայնոյ եւ միասնական տէրութեանդ եւ անեղծ արարչութեանդ ի կենդանեաց եւ յանշնչականաց հաստելոց վայելչական գոհութեամբ փա՜ռք եւ իշխանութի՜ւն յաւիտեանս յաւիտենից: Ամէն:




Տարածական նկարչությունը՝ Շողեր Քոչարի

mardi 26 janvier 2016

Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽԱՒՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ. 08.11.2015






































ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ. ՄԱՏՅԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹՅԱՆ
ԲԱՆ ԾԲ
Ի խորոց սրտի խոսք Աստծո հետ

Ա
Արհնյա՜լ տիրաբար էությանդ մեջ
Անսահմանելի, անփոփոխելի բարի իսկությամբ,
Համայն աշխարհի պաշտում խնկելի,
Խոստովանելի ակն երջանկության,
Երկար փայփայված հույսի ժամանում
ամենապատրաստ,
Գթած, ողորմած, որ ոխ չես պահում մի ակնթարթ իսկ
Ընդդեմ բազմամյա ու բազմակուտակ մեղքերի անգամ։
Անսահմանորեն ավելի առատ,
Քան նախնիների սերունդներին ողջ,
Շնորհաբաշխմամբ նոր լուսանորոգ՝
Մեկի փոխարեն կրկնակին դու մեզ հաճեցիր հեղել
Զարմանահրաշ, անճառ վերնահոս
Վտակներն աւրհնյալ քո ողորմության։
Երբեմնի տմույն լուսամուտն անձուկ,
Որով չափավոր գիտությունների
Նշույլներն էին, աղոտ ու նսեմ,
Ըստ Սողոմոնի, հազիվ թափանցում,
Դու, ինչպես նրա, այնպես նաև ինձ՝
Թշվառիս համար, բացիր լայնորեն՝
Հանելով պատվարն արգելափակող
Ելքն աստվածային քո ողորմության ձիր-պարգևների.
Որոնք թեպետև մասնակի, սակայն
Ավետապատում աւրինակներով
Պատկերել էիր կանխավ անցյալում՝
Ասելով ձայնով մարգարեների.
«Դարձե՛ք ինձ, եւ ես կդառնամ առ ձեզ».
«Երբ դառնաս հեծես, կապրես դու այնժամ».
Աղջամուղջային գույնը սևաթույր
Կփոխարինես ձյան պայծառության
Եւ արյամբ ներկված մարդկանց կդարձնես
գեղմի պես մաքուր.
Ըստ Զաքարիայի ու Երեմիայի,
Բարկության մեջ իսկ ողորմությունդ կհիշես դարձյալ.
Իսրայելի ողջ քաղաքները նախ կանապատանան,
Եւ բնակելի կդառնան նորեն.
Ճանապարհները մարդ չլինելուց թափուր կմնան,
Ապա վերստին կդառնան բանուկ.
Հոգեկան սովից մարդիկ կլքվեն
Ու կզորանան դարձյալ քո ձեռքով,
Աստված զայրացած կգնա տեղն իր,
Բայց ողորմությամբ կվերադառնա,
Ներելով՝ նորից ելք ցույց կտա մեզ.
Թեեւ կսաստի ու խիստ կսպառնա,
Սակայն վերստին պաշտպան կկանգնի.
Սրտի խռովման պահերին անգամ
Կշարժվի գթով իր խնամարկու։

Բ
Խնկյալ խոսքերն այս մարգարեների,
Որ կանխապես քո աւրհնյալ գալստյան
Ամենափրկիչ հրամանն էին մեզ ազդարարում,
Հնարավոր չէ նյութեղեն լեզվով
Մեկ առ մեկ պատմել, քանզի անբավ են,
Բայց, այդուհանդերձ, դրանք մինչևիսկ
Աւրինակներ են միայն աննշան,
Ուրվապատկերներ, փոքր, նվազ, հին, ժամանակավոր,
Քո ավետաբեր հայտնության, խաչիդ
Փրկագործության համեմատությամբ։
Վեր խոյացրիր դու ամենուրեք
Խորաններ բազում մարտիրոսական քո արյան ուխտի,
Որ մեծաբարբառ միշտ աղաղակեն
Ավելի բարձր, քան դատակնիքն Աբելի մահվան,
Բարեգործությանդ հաղթահանդեսներն ազդարարելով՝
Շնորհմամբ երկրորդ ու անմահ կյանքի,
Մկրտությամբ ու վերանորոգմամբ,
Հարությամբ, քեզ հետ ընտանեցումով,
Քավմամբ, միությամբ քո սուրբ Հոգու հետ,
Ազատությամբ ու լուսավորությամբ,
Երանությամբ ու մաքրագործությամբ մշտնջենավոր,
Վերնայինների հետ հաղորդությամբ,
Փառքով անկապուտ,
Մեր շրթունքներով բարձրյալին ուղղված
Աղաչական ու հաշտարար խոսքով։
Եւ այն, ինչ ասելն իսկ ահավոր է,
Գրում եմ այստեղ որպես հիշատակ մեծ երախտիքիդ.
Կարող ենք նույնիսկ մենք աստված լինել
Շնորհներով ու ձիրքերով ընտիր
Ու միավորվել ստեղծողիդ հետ՝
Տերունական քո մարմնի ճաշակմամբ
Եվ միաձուլմամբ քո կենաց լույսին.
Մինչդեռ, Պողոսի խոսքի համաձայն,
Նախկին աւրենքը չուներ այսպիսի
Կատարելության երջանիկ խոստում։
Բայց դու, փրկությո՜ւն,
Եկար հայրենի քո հարստությամբ
Եւ մեր աննվազ, երկար փայփայած
Հույսերն, ուղղված քեզ, քավի՜չ բոլորի,
Իրագործեցիր կատարելապես։
Փա՜ռք քեզ Հորդ հետ՝ ի գովք Սուրբ Հոգուդ
բարերարության,
Հավիտյաններից հավիտյանս, ամեն։


ՎԵՐՍՏԻՆ ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ ԿՐԿԻՆ ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ ՆՈՐԻՆ ՀՍԿՈՂԻ
ԱՌ ՆՈՅՆ ԱՂԵՐՍ ՄԱՂԹԱՆԱՑ ԲԱՆԻ
Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻՑ ԽԱՒՍՔ ԸՆԴ ԱՍՏՈՒԾՈՅ

ԲԱՆ ԾԲ

Ա
Աւրհնեալ տիրաբար ի քումդ էութեան,
Անսահմանելի եւ անփոխադրելի, իսկապէս բարի, պաշտաւն խնկելի
Եւ երջանկութիւն խոստովանելի ամենայն երկրի,
Երկայն յուսոյ ամենապատրաստ տեսութիւն, գթած, ողորմած,
Որ ոչ պահես ոխս բազմութեան ամաց մեղանաց` քթթել մի ական,
Որ հրաշաւորս, զարմանալիս, գեր քան զամենայն ազինս նախնեացն,
Անսահման առաւելութեամբ կրկին ընդ միոյ հաճեցար հեղուլ
Զողորմութեան վերնահոս վտակս ամենախնկաւորս`
Ի շնորհաբաշխութեանս նորումս:
Եւ զանդուստ զմուտս լուսարանի պատուհանին անձկութեան
Նշողիցն աղաւտականաց չափով գիտութեանցն, ըստ Սողոմոնի,
Եւ իւր իսկ նմին եւ ինձ ընդ նորին
Բացեր, ընդարձակեցեր թշուառացելումս զառագաստն անջրպետարան
Ելիցն ողորմութեան ձրի պարգեւացն աստուածականաց:
Զոր ընդ մէջ իմն մասնաւորաւք աւետաւոր յիշատակաց
Եւ ի հնումն զայսր տպաւորութիւն աւրինակաւ նկարագրեր`
Զի`Դարձարուքն առ իս, եւ ես դառնամ առ ձեզ,
Եւ` Յորժամ դարձցիս եւ հառաչեսցես, յայնժամ կեցցես: 

Բ
Նա զի եւ զաղջամղջին սեւութիւն գունոյն
Փոխարկել ի ձեան պայծառութիւն,
Եւ զարանցն արեամբ ներկելոցն`
Յեղանակել ի պատահումն գեղման,
Ըստ Եսայեայ եւ Զաքարիայ,
Եւ ի մէջ բարկութեանն` դարձեալ զոյգ զողորմութիւն,
Քանզի անապատանալ քաղաքացն Իսրայելի եւ դարձեալ բնակիլ,
Եւ ճանապարհացն ամայի լինել ի չգոյէ մարդկան եւ անդրէն հետեւիլ,
Եւ լքանիլ ի սովոյն ոգւով եւ դարձեալ զաւրանալ ձեռամբ,
Եւ գնալ Աստուծոյ ի տեղի իւր զայրացմամբ եւ դառնալ ողորմութեամբ,
Ըստ ներողութեան` զելսն եւ ի մէջ սաստիցն սպառնալեացն` կրկին պաշտպանութիւն,
Եւ ի սրտին խռովութեան` յուզումն խնամոց գթութեան: 

Գ
Այս մարգարէիցն ձայն խնկելի,
Որ զաւրհնեալդ քո գալստեան
Զազատարարդ հրաման կանխաւ ազդէին,
Եւ զոր չէ բանիւ նիւթեղէն լեզուի
Ընդ թիւ արկանել վասն անբաւութեան,
Փոքունք են եւ նուազունք
Աւրինակք եւ նմանութիւնք հինք եւ ժամանակաւորք
Առ աւետեացդ քո յայտնութիւն
Եւ խաչիդ փրկագործութիւն:
Որ յամենայն վայրի կառուցեր
Զխորանն վկայութեան արեան քո ուխտի,
Որ մեծաբարբառ միշտ աղաղակէ,
Քան զդատակնիք մահուն Հաբելի,
Զյաղթանակ բարեաց քումդ հանդիսի,
Կեանս կրկինս եւ անմահականս`
Շնորհաց, մկրտութեան, յարութեան, նորոգութեան`
Առ քեզ ընտանութեան, ընդ Հոգւոյդ Սրբոյ միութեան,
Քաւութեան, ազատութեան, լուսաւորութեան,
Մշտնջենաւոր մաքրութեան, իսկապէս երանութեան,
Ընդ վերնայնոցն կցորդութեան, անկապուտ փառաց,
Ի շրթունս մեր ձայնիւ բարձրելոյն
Հաշտեցուցիչ բանից աղաչանք:
Եւ զոր ահաւորն է ասել, կարգեմ աստանաւր,
Յիշատակ եդեալ մեծիդ երախտեաց`
Աստուած իսկ լինել ընտրութեամբ շնորհին
Եւ ընդ հաստողիդ միանալ` տէրունի մարմնոյդ ճաշակմամբ
Եւ ընդ լուսոյդ կենաց խառնութեամբ,
Զոր կատարումն երջանիկ խոստման,
Ըստ Պաւղոսի բանին, ոչ ունէր Աւրէնն:
Այլ դու, փրկութիւն, եկիր հայրենիդ քո հարստութեամբ,
Արարեր եւ կատարեցեր զյուսոյն յերկարաձգութիւն,
Որ առ քեզ պահեալ անհամառաւտելի, քաւիչ ամենայնի:
Եւ քեզ փա~ռք ընդ Հաւր քում,
Ի գովեստ բարեբանութեան Հոգւոյդ քո Սրբոյ
Յաւիտեանս յաւիտենից:
Ամէն:



jeudi 21 janvier 2016

ՊՈՐՓՅՈՒՐԻ ''ՆԵՐԱԾՈՒԹՅԱՆ'' ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆ. ՊՐԱԿ Բ

Իմանալով այն, ինչ սովորաբար պետք է ասել գլուխների վերաբերյալ, եկեք նույն գլուխների հարցը քննենք (Պորփյուրի) ներկա աշխատության կապակցությամբ: Եւ առաջին հերթին ասենք նրա նպատակի մասին:

Պետք է գիտենալ, որ տվյալ երկի նպատակի վերաբերյալ կա եւ համաձայնություն, եւ տարաձայնություն: Համաձայնություն, որովհետեւ բոլորս ընդունում ենք, որ այն պատմում է հինգ ձայների (հնչումների) մասին՝ սեռի, տեսակի, (տեսակային) տարբերության, սեփական եւ պատահական հատկանիշների մասին, ինչպես ինքը (Պորփյուրը) հայտնում է այդ մասին աշխատության սկզբսւմ: Իսկ տարաձայնությունը նույն աշխատության նպատակի վերաբերյալ կայանում է նրանում, որ ոմանք ասում են, թե նա հենց այդ հինգ ձայների համար է ցույց տալիս՝ ինչ օգուտ կա նրանցից, եւ ոչ թե ցուցադրելու նրանց օգտակարությունը այլ իրերի (ճանաչման) համար: Ոմանք էլ ասում են, թե նա զբաղվում է դրանց քննարկումով Արիստոտելի ''Կատեգորիաների'' համար, որովհետեւ Արիստոտելի ''Կատեգորիաները'' ուսուցանում են բոլոր գոյերի մասին, որոնց (ըմբռնման) համար աւգտակար են այս հինգ ձայները, քանի որ նրանք բացահայտվում են այս ձայների միջոցով, որի պատճառով էլ նա զբաղվում է դրանցով: Այլ մարդիկ էլ ասում են, թե նա զբաղվում է դրանցով այն բանի համար, որ հինգ ձայները մեզ պետք են ողջ փիլիսոփայության (ըմբռնման) համար: Որովհետեւ ինչպես քերականները խմբավորել են բոլոր բառերը խոսքի ութ մասերի մեջ, իսկ ճարտասանները պետության ղեկավարման ամբողջ արվեստը հանգեցրել են տասնչորս դրույթների, եւ ինչպես Արիստոտելը բոլոր գոյերը հանգեցրել է տասը կատեգորիաների, այնպես էլ ամեն մի փիլիսոփայական արտահայտություն հանգեցնում է այս հինգ ձայն-տերմինների, որովհետեւ յուրաքանչյուր փիլիսոփայական ձայն-արտահնչում կամ սեռ է, կամ տեսակ, կամ տարբերություն, կամ սեփական հատկանիշ, կամ պատահական հատկանիշ: Եւ ինչու այս ձայները ընդամենը հինգ հատ են՝ երեւում է բաժանումից, որը կատարվում է հետեւյալ կերպ:

Հնչումը (կամ ձայնը) լինում են երկու տեսակի՝ հոդավոր կամ անհոդ: Հոդավոր ինչպես մարդկային խոսքը, կամ անհոդ՝ ինչպես անասունի ձայնը, կամ էլ անշունչ առարկաների կողմից արձակվող հնչյունները: Եւ այդ երկու տեսակներից յուրաքանչյուրը նույնպես կրկնակի է՝ կամ նշանական, կամ աննշանական: Հոդավոր եւ նշանական, ինչպես աւրինակ, արծիվ եւ եղջերու (բառերը), որովհետեւ նրանք բաղկացած են վանկերից եւ նշանակում են արծիվ եւ եղջերու: Իսկ հոդավոր եւ աննշանական (ձայնը), աւրինակ, ձիակապիկ եւ եղջերվաքաղ (բառերն են), որովհետեւ այս բառերը հոդավոր են, բայց ոչինչ չեն նշանակում: Իսկ անհոդ եւ նշանական, ինչպես շան հաչոցը, որովհետեւ թեպետեւ անհոդ է, բայց նշանակում է, որ մարդ կամ գազան է գալիս: Իսկ անհոդ եւ աննշական, ինչպես (բախվող) քարի կամ փայտի հնչումը:

Արդ, իմանալով, որ այդ այդպես է, փիլիսոփաները չեն զբաղվում ոչ անհոդ, ոչ էլ հոդավոր ու նշանակություն չունեցող ձայնով, ինչպես այդ անում են քերականները, այլ հոդավոր ու նշանակություն ունեցող ձայնով:

Իսկ հոդավոր եւ նշանական ձայնը լինում է երկակի՝ ընդհանուր կամ մասնավոր: Մասնավոր, ինչպես Սոկրատը, ընդհանուր որպես մարդը, ձին, արծիվը: Սակայն, (փիլիսոփան) չի զբաղվում մասնավոր ձայներով, որովհետեւ նրանք անորոշ եւ անսահման են, այլ քննում է ընդհանուր ձայները : Եւ այս հոդավոր, նշանական եւ ընդհանուր ձայները նույնպես երկակի են լինում, էական (եղուտ) եւ ոչ էական (մակեղուտ): Եւ ոչ էական է կոչվում ամեն մի պատահական հատկանիշ, որի լինելը կախված է (գոյի) էությունից: Եւ սրանցից յուրաքանչյուրը երկակի է լինում: Որովհետեւ ոչ էական (հատկանիշը) հանդես է գալիս երկակի. նա հատուկ է լինում կամ մեկ իրի բնությանը, կամ շատերի: Եթե նա հատուկ է շատ իրերի բնությանը, ապա լինում է պատահական հատկանիշ, որը (նույնպես) լինում է երկակի՝ անջատական եւ անանջատ: Անջատական, ինչպես աւրինակ, նստել, աշխատել: Եւ անանջատ, ինչպես, արծվաքիթ, պնչատ, որը հատուկ է բազում (էակների) բնությանը: Իսկ եթե այն հատուկ է լինում մեկ (էակի) բնությանը, ապա դառնում է սեփական հատկանիշ, որը ոչ էական է. աւրինակ, երբ մենք ասում ենք մարդու մասին, որ նրան հատուկ է ծիծաղելը:

Էական հատկանիշների մասին նույնպես ասվում է, որ այն երկակի է, որովհետեւ հատուկ է կամ մեկ (գոյի) բնությանը, կամ շատերի: Եթե նա հատուկ է կամ մեկ (գոյի) բնությանը, կամ շատերի: Եթե նա հատուկ է շատ (գոյերի) բնությանը, ապա արտահայտվում է (ի պատասխան) ի՟նչ է գոյը (հարցի) եւ հանդես է գալիս որպես սեռ, որովհետեւ հարցնելով՝ ինչ է մարդը, մենք պատասխանում ենք՝ կենդանի էակ, որը հատուկ է շատ (արարածների) բնությանը: Կամ նա արտահայտվում է (ի պատասխան) ինչպիսի՟ն է գոյը (հարցի) եւ հանդես է գալիս որպես տարբերություն, որովհետեւ երբ մենք հարցնում ենք, թե ինչպիսի՟ն է մարդու էությունը, ի պատասխան ասում ենք (նրա տեսակային) տարբերության մասին, որ նա բանական (էակ) է, իսկ դա հատուկ է բազում (արարածների) բնությանը: Եւ կամ նա արտահայտվում է դարձյալ (ի պատասխան) ի՟նչ է գոյը (հարցի) եւ հանդես է գալիս որպես տեսակ, որովհետեւ երբ մենք հարցնում ենք, թե ի՟նչ է Սոկրատը, պատասխանում ենք, թե մարդ է, այսինքն նշում ենք տեսակը, որը հատուկ է (արարածների) մեկ (տարատեսակի) բնությանը, որովհետեւ միայն մարդն է կոչվում մարդ: Եւ կամ արտահայտվում է (ի պատասխան) ինչպիսի՟ն է գոյը (հարցի) եւ հանդես է գալիս որպես էական (էութենական, սուբստանցիալ) սեփական հատկանիշ. աւրինակ, երբ մենք հարց ենք տալիս, թե ինչպիսին է մարդու էությունը, ի պատասխան ասում ենք, թե (մարդը) մտածելու եւ գիտություն ընկալելու ընդունակ (արարած է), որը մարդու սեփական հատկանիշն է:

Արդ, քանի որ, ինչպես ցույց տվեցինք բաժանման միջոցով, կամ հինգ ձայն, այսինքն սեռ, տեսակ, տարբերություն սեփական եւ պատահական հատկանիշ, հինգ են նաեւ ստորոգման եղանակները, որոնք հանդես են գալիս այս ձայներից հետո (ի պատասխան հետեւյալ հարցերի)՝ գոյություն ունի՟ գոյը, ի՟նչ է գոյը, ինչպիսի՟ն է գոյը, ինչի՟ համար գոյություն ունի (գոյը) եւ ինչպիսի՟ ձեւով (գոյը) ունի (ինչ-որ) հատկանիշներ: Եւ ահա, սեռն ու տեսակը ստորոգվում են ի պատասխան ի՟նչ է գոյը (հարցի), իսկ տարբերությունը եւ սուբստանցիալ սեփական հատկանիշը՝ իպատասխանինչպիսի՟ն է գոյը: Իսկ ոչ սուբստանցիալ (ոչ էական) սեփական հատկանիշը եւ չանջատվող պատահական հատկանիշը՝ ի պատասխան ինչի՟ համար գոյություն ունի (գոյը) (հարցի):

Եւ պետք է գիտենալ, թե ի՟նչ է եղուտը՝ սուբստանցիալ հատկանիշը եւ ի՟նչ է մակեղուտը՝ ոչ սուբստանցիալ հատկանիշը: Սուբստանցիալ հատկանիշն այն է , որի առկայությունը գոյացնում է, իսկ բացակայությունը վերացնում (գոյը), ինչպես, աւրինակ, բանականը: Իսկ ոչ սուբստանցիալ հատկանիշն այն է, որի բացակայությունը չի վերացնում, իսկ առկայությունը չի գոյացնում (գոյը), ինչպես, աւրինակ, սեւը, սպիտակը:

Սրանով, աստծո աւգնությամբ ավարտեցինք այս (երկրորդ) պրակը:

ԴԱՎԻԹ ԱՆՀԱՂԹ, ԵՐԿԵՐ
''Հայաստան'' հրատարակչություն, 1999
Աշխարհաբար թարգմ., եւ ծանոթագր. Սեն Արեւշատյանի
Եռամեծ եւ Անհաղթ փիլիսոփա Դավիթ Հայ, V-VIդդ.
David Armenios, David l'Invincible, Давид Анахт (Непобедимый)

mercredi 6 janvier 2016

ՈՍԿԵ ՀՐԱՇՔ

Ոսկե հրաշք,

Ոսկե դուռ

Ու բանալի,

Ոսկե գաղտնիք՝

Ապագայի,

Անցյալի…

Ոսկե բարբառ,

Ոսկե պատգամ,

Ոսկե հունդ,

Արարչական

Անհուն մտքի

Ոսկե հուն…

Ոսկե քաղաք՝

Հավերժական,

Լուսասյուն,

Ոսկե կամուրջ՝

Ոսկեկամար,

Ոսկեսյուն…


ՇՈՂԵՐ ՔՈՉԱՐ, "ՈՍԿԵ ՀՐԱՇՔ" ԺՈՂՈՎԱԾՈՒ

"ՏԻԳՐԱՆ ՄԵԾ" ՀՐԱՏԱՐԱԿՉՈՒԹՅՈՒՆ, 2015

vendredi 1 janvier 2016

ՏԱՂ ԱՍՏՈՒԱԾԱԾՆԻ.ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ

Աչքն ծով ի ծով ծիծաղախիտ ծաւալանայր յառաւաւտուն՝
Երկու փայլակնաձեւ արեգական նման
Շողն ի ժմին իջեալ յառաւաւտէ լոյս։
Վարսիցն երամից զարդ, երամից զարդ
Ոլորս են առեալ եռահիւսակն բոլորեալ այտիւք։
Յայտէն նռնենի գեղաշիտակ ծայրից ծաղկանց,
Որոյ սիւնն ի սրտին նուսխայաւրէն կարկաջայր։
Ձեռացն եղիշոյ սարդիատունկ կամարակապ կապէր,
Ատիճաղ-պատիճաղ ստղի-խտղի երգով
Հոսէր զելեւելսն ընդ միմեանս
Հանդարտիկ խաղայր, թիկնեթեկին ճեմէր։
Բերանն երկթերթի, վարդն ի շրթանց կաթէր,
Լեզուին շարժողին քաղցրերգանայր տաւիղն։
Ծոցն լուսափայլ կարմիր վարդով լցեալ։
Ծղիքն ծիրանի՝ մանուշակի հոյլք.
Խնկեալ ի կնդրկէ բուրուառ՝ հրով աստուածայնով լցեալ,
Ձայն քաղցրանուագ, որ ի նմանէ հնչէր։
Գեղեցիկ պատմուճանաւն զարդարեալ էր,
Ի կապուտոյ, ի ծիրանոյ, ի բեհեզոյ, ի յորդանէ
Գաւտին՝ արծաթափայլ, ոսկետտուն, կամարակապ յականց, 
Յականց շափիւղայ մանրամասին յաւրինուածով պճնեալ։
Անձինն ի շարժել մարգարտափայլ գեղով,
Ոտիցն ի գնալ՝ շողն ի կաթիլ առնոյր։
Այն թագաւորին, այն նորածին փրկչին,
Զքեզ պսակողին՝ փա՜ռք յաւիտեանս. ամէն։

ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ